Jantje Hofsteenge: Een Voorbeeld van Vrouwelijke Kracht en Doorzettingsvermogen

Onlangs had ik het genoegen om met Jantje Hofsteenge te spreken, de eerste officiële voorzitter van AKROS. In 1975 voor de basketballwereld waarschijnlijk een unicum: een vrouwelijke voorzitter. Voor Jantje een vanzelfsprekendheid, dat een vrouw voorzitter kon worden. Het feit dat Jantje als vrouw zelfbewust haar eigen weg is gegaan, maakt haar verhaal indrukwekkend. Ze liet zich niet tegenhouden door de beperkingen die anderen haar oplegden en bleef trouw aan haar eigen doelen en ambities.

Jantje is geboren in 1949 in Groningen en begon in 1961 met basketballen op de middelbare school bij basketballclub Celeritas. In Groningen speelde in die tijd ook de studentenbasketballclub Donar. Tot die tijd had Jantje gekorfbald. Jantje herinnert zich deze tijd levendig: "We speelden onze wedstrijden in de veilinghal van Groningen en in de visafslag van Harlingen, omdat er nog geen sporthallen waren. 's Ochtends werd er geveild, dan de boel schoongespoten en warmtekanonnen zorgden ervoor dat we 's middags onze wedstrijden konden spelen."

Na de middelbare school ging Jantje naar Enschede om aan HTS technisch-commerciële textiel te studeren. Hier speelde ze ook nog een jaar bij de Jugglers in de eredivisie. Na het behalen van haar diploma lukte het niet om als vrouw een plek in de textielwereld te vinden, maar vond ze wel een baan bij Hendrix (tegenwoordig MSD) in Boxmeer.

Het is 1970, en Boxmeer had nog geen basketballclub. Vijf jaar later sloot ze zich enthousiast aan bij de groep die onze basketballclub Akros wilde beginnen. Tot 1986 zou ze bij de dames van Akros spelen en daarnaast was ze actief als voorzitter, penningmeester, secretaris én redactie van het clubblad. Jantje herkent haar tekeningen in de oude clubbladen. Ze moet er hartelijk om lachen: „al dat geknip, geplak en geniet. En daarna nog rondbrengen. Dat was een hoop werk. En ja, die tekeningetjes heb ik ook nog gemaakt. Erg leuk om die weer terug te zien“! Ze haalt ook nog herinneringen op aan die eerste jaren: „We trainden fanatiek en speelden onze wedstrijden in ‘t Hoogkoor. Trainen deden we in eerste instantie in het Elzendaal, wat wel lastig was omdat er weinig uitloop was. De muur was als het ware ‚uit‘. We gingen zelfs op zondagochtend trainen in het Hoogkoor om een beetje aan de lijnen van het Hoogkoor te wennen voor onze wedstrijden.”

Nu, in 2025, geniet Jantje van de rust en schoonheid van haar dorp en omgeving. Hoewel basketball een beetje naar de achtergrond is verdwenen, blijft ze actief en betrokken bij haar gemeenschap. Als vrijwilligster bij de Stichting Jacques van Mourik in Mook, zet ze zich in voor de kunst en het erfgoed van de regio. Haar passie en toewijding zijn nog steeds duidelijk zichtbaar in alles wat ze doet.